ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

Με πρόσχημα την μείωση της “ακούσιας νοσηλείας” η κυβέρνηση ψήφισε αυτή τη φορά ένα νομοσχέδιο που επικυρώνει επίσημα την μεταφορά των κατασταλτικών μεθόδων μέσα στα σπίτια των ψυχικά πασχόντων.


Συγκερκιμένα, όποιος/α είναι έγκλειστος/η σε ψυχιατρείο προσομοιάζει με έγκλειστο φυλακών: για να βγει θα πρέπει να δηλώσει υποχρεωτικά τον τόπο κατοικίας του και ως περιοριστικό όρο θα έχει την αναγκαστική λήψη ψυχοφαρμάκων. Η παραβίαση της λήψης της φαρακευτικής αγωγής θα ισοδυναμεί με τον επανεγκλεισμό του στο ψυχιατρείο.

Βλέπουμε και πάλι λοιπόν τiς φαρμακοβιομηχανίες να πλουτίζουν, εφοδιάζοντας με τα απαραίτητα μέσα για τη χημική καταστολή, τους δικαστές και τους ψυχιάτρους. Η ψυχιατρικοποίηση του ανθρώπινου πόνου αποτελεί πλέον το κύριο μέσο επιβολής, καθώς καμία άλλη επιλογή για θεραπεία δεν είναι εφικτή. Το άτομο εκμηδενίζεται καθώς οι ανάγκες και οι επιθυμίες του για ακόμη μια φορά γίνονται θυσία στο βωμό του κέρδους. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο για εναλλακτική θεραπεία, καθώς η φαρμακευτική αγωγή θεωρείται ως  η πλέον κατάλληλη και νόμιμη λύση.


Η κοινωνία όλη μια φυλακή μεγάλη…

Είναι φανερό πως με τον τρόπο αυτό επεκτείνεται η επιτήρηση και η καταστολή από το ψυχιατρείο μέσα στην κοινότητα. Ο εγκλεισμός εκσυγχρονίζεται και αποκτά νέα μορφή, έχοντας μάλιστα το θράσος να αυτοπαρουσιάζεται και ως “αποασυλοποίησης”. Μια λογική που εδώ και χρόνια επιχειρεί το κλείσιμο των ψυχιατρείων, αδιαφορώντας για την μοίρα των ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτά, αγνοώντας τι είναι αυτό που γεννά τον ψυχικό πόνο, τις διακρίσεις και την εκμετάλλευση, αγνοώντας ακόμη και τους τρόπους προσέγγισης του Άλλου. Έτσι, έχουν γεμίσει οι πόλεις με μικρά ιδρύματα οδηγώντας σε περαιτέρω απομόνωση τους λήπτες των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ενώ παράλληλα μειώνεται το προσωπικό στις δομές και οι τακτικέςβίαιης καθήλωσης (όπως το δέσιμο και τα ψυχοφάρμακα) αποτελούν την“αναγκαστική λυση”.

Άλλη μια ακραία μορφή ακραίας υποτίμησης και βάρβαρης διαχείρισης όσων χρήζουν ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, αποτέλεσε και η ψήφιση του άρθρου 69 για τους “δύσκολους ασθενείς”,η οποία επικύρωσε τη δημιουργία “δικαστικού ψυχιατρείου”. Με τον τρόπο αυτό κρίνονται οι πιο επικίνδυνοι ασθενείς και θα τοποθετούνται σε μια ειδική πτέρυγα όπως με τα ειδικά δικαστήρια του Κορυδαλλού και τα κελιά υψίστης ασφαλείας που αφορούν αυτή τη φορά“τρομοκράτες”.

Όπως το νομοσχέδιο για την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία και ο τρομονόμος, έτσι και η “υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα” είναι όπλα των αφεντικών για τον εκτοπισμό όσων ‘’δε συμφέρουν’’, την καθήλωση όσων δεν τηρούν τα καθιερωμένα πρότυπα, για όσους δεν συμβιβάζονται και αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, για τους εργάτες και τις εργάτριες που δεν είναι παραγωγικοί και πειθαρχημένοι. Η μόνη λύση για να νικήσουμε είναι να ενωθούμε κόντρα στην υποτίμηση των ζωών μας!

Ως Σωματείο Βάσης στο χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας καταγγέλλουμε μεθόδους που καταστέλλουν και παρεμβαίνουν βίαια στο άτομο. Ως τέτοιες βλέπουμε τον ακούσιο εγκλεισμό, την καθήλωση και χημική καταστολή που χρησιμοποιούνται στις ψυχιατρικές κλινικές. Καθόλου αθώα, όμως, δεν είναι και τα μέσα ταξινόμησης που διαγιγνώσκουν και κατηγοριοποιούν τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Για να μην «χαλάσει» η ομαλότητα του καπιταλιστικού συστήματος, οι ιδιαιτερότητες και οι επιθυμίες του καθενός και της καθεμιάς μας γίνονται «προϊόντα» στην βιομηχανία της ψυχικής υγείας.

Προτάσσουμε υποστηρικτικές δομές που ενσωματώνουν έμπρακτα έννοιες, όπως η αλληλεγγύη, η αυτοβοήθεια, η αυτονομία και η αυτενέργεια.

Απέναντι στην υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα χτίζουμε κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά!

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.