”Kαι στον πόλεμ’ “όλα για όλα”
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ’ αφέντη το φαΐ.”
Κ. Βάρναλης
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είμαστε αυτοί που βιώνουμε καλύτερα από όλους τι θα πει καπιταλιστική κρίση. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/-ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/-ες, με υπερωρίες και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/πολλές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/-ες ή δολοφονημένοι/-ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε να μειώνονται οι δαπάνες για την υγεία και την πρόνοια κατά 50% και οι συντάξεις αναπηρίας κατά 25%, να κόβονται επιδόματα και να μειώνονται οι αναπηρικές συντάξεις, ενώ πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν και οι μειώσεις στα επιδόματα των χρονίως πασχόντων. Μαζί με τους μισθούς μας υποβαθμίζεται και το σύνολο της ποιότητας ζωής μας σε μία κοινωνία όπου το κόστος ζωής ανεβαίνει και κάθε μας ανάγκη μετατρέπεται σε ένα ακόμα εμπόρευμα για τις -ιδιωτικοποιημένες και ακριβές- κατά κανόνα υπηρεσίες που μας “προσφέρονται”.
Την ίδια στιγμή όμως το ελληνικό κράτος έχει λεφτά για ξόδεμα. Συνεχίζει να επενδύει δισεκατομμύρια ευρώ σε καινούργια εξοπλιστικά προγράμματα (πάνω από το 2% του ΑΕΠ της χώρας, κρατώντας τη χώρα δεύτερη στη λίστα του ΝΑΤΟ μετά τις Η.Π.Α.) και αποκτά ενεργό ρόλο στους πολεμικούς σχεδιασμούς του οργανισμού. Ενδεικτικό είναι το ότι νατοϊκές βάσεις αναπλάθονται και αυξάνονται, ότι οι επιχειρήσεις στη Συρία σχεδιάζονται και εκτελούνται από τη Σούδα, ενώ διευρύνονται οι συνεργασίες της χώρας μας με δικτατορίες και καθεστώτα άπαρχαϊντ όπως με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Στηρίζοντας και τα σχέδια του ευρωπαϊκού στρατού των συνόρων και αφήνοντας τη FRONTEX να διαχωρίζεται τις ανθρώπινες ζωές σε αυτές που αξίζουν να ζουν και σε αυτές που δεν αξίζουν.
Πέρα από τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για τις όλο και πιο συχνές πολεμικές ασκήσεις με τους συμμάχους του ελληνικού κράτους, πλούτο που εμείς έχουμε παράγει και θα έπρεπε να μας επιστρέφεται μέσω μειώσεων στο κόστος ζωής μας αλλά και αναβάθμιση του επιπέδου μόρφωσης, υγείας, σίτισης, στέγασης, μετακινήσεων και ψυχαγωγίας μας, η περίοδος φέρνει νέες εντάσεις στην περιοχή και το ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύγκρουσης είναι όλο και πιο κοντινό.
Στο ενδεχόμενο ενός πολέμου όμως γνωρίζουμε πολύ καλά πως όλοι εμείς, οι εργάτες και οι εργάτριες από κάθε χώρα, θα είμαστε οι πρώτοι που θα καλεστούν για να πεθάνουν ή μένοντας στα μετόπισθεν να δουλέψουν με ακόμα πιο εξευτελιστικούς όρους, προκειμένου να συνεχίσουν τα αφεντικά μας να πλουτίζουν. Και μιλώντας για πλούτο, αρκεί να αναφέρουμε πως οι εντάσεις για τις ΑΟΖ και τα φυσικά αέρια, όποιοι τελικά κι αν τα εκμεταλλευτούν, δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με εμάς που όχι μόνο δε θα καρπωθούμε τίποτα από τα κέρδη αλλά θα δούμε και το περιβάλλον που ζούμε να μολύνεται ακόμη περισσότερο. Τα κέρδη είναι όλα για το Λάτση και τα ΕΛΠΕ, για τους έλληνες εφοπλιστές και επιχειρηματίες αλλά και για τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν σπεύσει για πλιάτσικο. Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για το τσάκισμα των ζωών μας και αυτοί είναι που προκαλούν εντάσεις και σπέρνουν εθνικισμούς.
Όλοι εμείς όμως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας, είτε μιλάμε Τουρκικα, είτε Ελληνικά, είτε Αλβανικά, είτε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Πουλάμε την εργατική μας δύναμη και ζούμε στη φτώχεια και αυτό μας αρκεί για να μιλάμε την ίδια παγκόσμια γλώσσα του προλεταριάτου και δεν πρόκειται να μισήσουμε ούτε να αλληλοσφαχτούμε με τους όμοιους μας από την -όποια- απέναντι πλευρά των συνόρων.
Σαν εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, μέσα από τη δουλειά μας ερχόμαστε συχνά σε επαφή με τα αποτελέσματα που δυστυχώς γεννά ο πόλεμος. Πολλοί από εμάς αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε σε καμπ, δομές φιλοξενίας και άτυπους καταυλισμούς προσφύγων όπως η Ειδομένη. Έτσι δεν μπορούμε να αγνοούμε το τι συμβαίνει με τους κατατρεγμένους άλλων χωρών, το τι σημαίνει πόλεμος, το τι σημαίνει προσφυγιά αλλά και το τι σημαίνει “φιλανθρωπία” από αυτούς που προκάλεσαν τον ξεριζωμό, την καταστροφή, τη βαρβαρότητα στο τόπο σου.
Από την μπίζνα αυτή του “ανθρωπισμού” δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα αφεντικά των ΜΚΟ, τα οποία βγάζουν διπλό κέρδος: τόσο και κύρια πουλώντας “αλληλεγγύη και ανθρωπισμό” για να τσεπώνουν τις επιχορηγήσεις όσο και εκμεταλλευόμενα την δική μας εργασιακή δύναμη. Ο ρόλος των ΜΚΟ όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι άλλος από το να αποτελούν έναν ακόμα τρόπο να κερδοφορούν συνήθως αυτοί οι ίδιοι που προκαλούν, συμμετέχουν ή στηρίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις στις χώρες από τις οποίες έρχονται οι μεταναστευτικές ροές, ενώ στην “καλύτερη” πρόκειται για εργολαβίες που ανατίθεται σε ιδιώτες ώστε να μπαλωθεί πρόχειρα το κομμάτι της προνοιακής πολιτικής, την οποία το κράτος -όλο και μεθοδικότερα τα τελευταία χρόνια- εγκαταλείπει. Έτσι, με το προσωπείο της “ανθρωπιστικής βοήθειας” είδαμε να εμφανίζονται δεκάδες ΜΚΟ μόλις έφτασαν μετανάστες/μετανάστριες στην χώρα μας, ενώ ήδη έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται καθώς βλέπουν πως δεν έχουν να φάνε πολλά ακόμη από τον πόνο τους.
Σήμερα, μετά από 10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, άγριας καταστολής των αγώνων μας αλλά και συνεχούς προσπάθειας αφομοίωσής τους από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και τα αστικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι εργατικοί αγώνες είναι αμυντικοί και σε ύφεση. Προσπαθούμε να κρατήσουμε αναχώματα, να υπερασπιστούμε κεκτημένα που χάνονται, να ξανασυναντηθούμε με άλλους όρους στην πάλη για τα βασικά: να μη μας απολύουν όταν είμαστε έγκυες, να μας πληρώνουν στην ώρα μας, να έχουμε σταθερή και μόνιμη δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας για να αντιστρέψουμε το κλίμα ηττοπάθειας μέσα στους χώρους εργασίας και να ξαναπιστέψουμε στη συλλογική μας δύναμη.
Έχοντας επίγνωση που βρισκόμαστε και τις δυσκολίες που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να ξανακερδίσουμε ακόμα και τα “αυτονόητα”, αλλά έχοντας και επίγνωση του που πηγαίνει το πράγμα με την κρίση που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση οφείλουμε να κάνουμε κτήμα όλων μας το ότι η πάλη ενάντια στον εθνικισμό, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο ΝΑΤΟ, το ότι η πάλη για ειρήνη μεταξύ των εκμεταλλευόμενων είναι και αυτή εργατική υπόθεση και μονόδρομος για να σταματήσουν τα σφαγεία που στήνονται στον πλανήτη, για να σταματήσει η εκμετάλλευση και η φτώχεια.
Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
Ούτε εθνικός, ούτε θρησκευτικός, ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός
Όλοι και Όλες στο ταξικό μπλοκ στη διαδήλωση ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον Πόλεμο
το ΣΑΒΒΑΤΟ 6 Απριλίου 2019 στις 12:00 στην ΚΑΜΑΡΑ
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοιν. Πρόνοιας https://svepsykoi.espivblogs.net