Την στιγμή που η εργατική τάξη  πλήττεται από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, με την ανεργία και την οικονομική ανέχεια να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μας, οι ντόπιοι και Ευρωπαίοι καπιταλιστές προγραμματίζουν την επιβολή κι άλλων μέτρων που θα κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την επιβίωσή μας. Το σκηνικό γνωστό σε όλους…1ο μνημόνιο, 2ο μνημόνιο, 3ο μνημόνιο, 4ο μνημόνιο, νέος ασφαλιστικός νόμος, νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και τώρα ο νέος συνδικαλιστικός νόμος…

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  αναφερόταν στον τρόπο λήψης της απόφασης για απεργία όπου θα χρειάζεται  το 50+1% των μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων (ως τώρα ίσχυε το 50+1% των παρόντων μελών) , την νομιμοποίηση – επαναφορά του λοκ αουτ, την αύξηση του χρόνου που πρέπει να ενημερώνεται ο εργοδότης για την απεργία σε 48ώρες (ως τώρα ίσχυε η προειδοποίηση μέσα σε 24ώρες). Τώρα ήρθε η ώρα χωρίς περιστροφές και προσχήματα να στοχεύσουν στην αποδυνάμωση όλων αυτών που έχουν το θάρρος και βγαίνουν στο δρόμο, όλων αυτών που απεργούν ή διεκδικούν από τα αφεντικά τα αυτονόητα. Να ψηφίσουν νόμους για να νομιμοποιήσουν τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, δίνοντάς τους μάλιστα το δικαίωμα να στραφούν εναντίον μας αν απεργήσουμε.

Το νέο συνδικαλιστικό νομοσχέδιο που σκοπεύει να περάσει η κυβέρνηση εξαπολύει άμεση επίθεση στα εργατικά σωματεία και στους συλλογικούς αγώνες για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας στους χώρους δουλειάς, ενώ νομιμοποιεί και  επεκτείνει την κρατική και την εργοδοτική παρέμβαση μέσα στα συνδικάτα.. Συγκεκριμένα τα μέτρα που σκοπεύουν να περάσουν:

• Συνδικαλιστικός νόμος

Δημιουργείται το γενικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.), στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων  στο οποίο αναφέρονται  το καταστατικό της συνδικαλιστικής οργάνωσης και οι τυχόν τροποποιήσεις αυτού,  ο αριθμός των μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης που έλαβαν μέρος στις εκλογές για ανάδειξη διοίκησης, η σύνθεση των οργάνων διοίκησης αυτής, η έδρα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και στοιχεία επικοινωνίας και οι οικονομικές της καταστάσεις.

• Ηλεκτρονικό φακέλωμα

Επιπλέον θα δίνεται η δυνατότητα η λήψη αποφάσεων για τις γενικές συνελεύσεις και για την κήρυξη απεργίας να γίνεται με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα στα αφεντικά να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή ποιος/ποια  εργαζόμενος και εργαζόμενη συνδικαλίζεται, αλλά και να χειραγωγήσουν ή να “υποκλέψουν” τις κινήσεις των εργαζομένων τους.

• Συλλογικές συμβάσεις εργασίας

“Καταργείται επί της ουσίας την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης. Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μην εφαρμόζουν τις κλαδικές συμβάσεις και να μειώνουν μισθούς και δικαιώματα, επικαλούμενες οικονομικές δυσλειτουργίες. Ταυτόχρονα δημιουργεί αντικίνητρο στους εργοδότες να υπογράφουν κλαδική συλλογική σύμβαση, όταν οι ανταγωνιστές τους θα μπορούν να πληρώνουν τους εργαζόμενούς τους με χαμηλότερους μισθούς.”

Με τα μέτρα αυτά επιδιώκουν την περαιτέρω εξατομίκευση των εργαζομένων, ο οποίος θα μπορεί να αποφασίζει πέρα από τις συλλογικές διαδικασίες. Τα σωματεία και τα δικαιώματα που παρέχονται στα μέλη τους αποτελούν κεκτημένα του εργατικού κινήματος και δεν μπορούν με έναν νόμο να εξαφανιστούν. Ο νόμος αυτός χτυπάει όλους όσους / όλες όσες επιλέγουν να λύσουν συλλογικά τα εργασιακά τους προβλήματα. Όσους/όσες δεν αντέχουν την εργασιακή τρομοκρατία και σκέφτονται να οργανωθούν απέναντι στα αφεντικά, όσους/ες σκέφτονται να απεργήσουν ή να ζητήσουν δεδουλευμένα και υπερωρίες μέσα από τα σωματεία τους.

Σκοπός εργοδοτών και κυβέρνησης είναι να καταργήσουν τις συλλογικές διαδικασίες όπως είναι  οι γενικές συνελεύσεις. Να μην γίνεται συζήτηση και να μην παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις. Εμείς παλεύουμε για την ύπαρξη σωματείων που επιτρέπουν την συμμετοχή και την λήψη απόφασης από όλους/όλες. Το δικαίωμα στην απεργία και η απόφαση για υλοποίηση της αφορά τον κάθε εργαζόμενο/η και αποτελεί το μόνο μέσο πίεσης απέναντι στα αφεντικά μας γι’ αυτό και οφείλει να λαμβάνεται συλλογικά, μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των σωματείων.

Η μη εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου αποτελεί διακύβευμα για την ίδια την ύπαρξή μας, εφόσον ακυρώνει βασικά εργατικά δικαιώματα όπως της απεργίας και της νόμιμης υπόστασης των συλλογικών οργάνων των εργατών. Κάτι τέτοιο όμως δεν πρόκειται να μας εμποδίσει να συνεχίσουμε τους αγώνες μας, γιατί η συνέλευσή μας αποτελεί το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων και μόνο μέσα από αυτήν ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ θα ορίζουμε το πως θα οργανωνόμαστε και πως θα παλεύουμε για τα εργασιακά μας συμφέροντα! Λειτουργώντας ισότιμα, χωρίς ιεραρχία, χωρίς από τα πάνω πατρονάρισμα, με μόνο ζητούμενο την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, θα συνεχίσουμε να αποφασίζουμε συλλογικά τις κινήσεις μας για να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν τα αφεντικά.

Ενάντια στην ποινικοποίηση των σωματείων και των αγώνων μας

Ενάντια στο ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικαλιστών

Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς μας

Στο νέο νόμο απαντάμε με απεργία οργανωμένη από τα κάτω

Σωματείο Βάσης στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας

https://svepsykoi.espivblogs.net

• Show options

 Την Τρίτη, 21 Μαΐου 2019 εκδικάζεται η Έφεση που άσκησε η Μ.Κ.Ο «ΕΔΡΑ» ενάντια στην πρωτόδικη απόφαση η οποία και δικαίωσε τον Γ.Ε. ως προς το παράνομο της απόλυσής του.

Πρόκειται για μία εκδικητική απόλυση μιας και ο εν λόγω εργαζόμενος ασκώντας τα επιστημονικά και θεραπευτικά του καθήκοντα υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των ενοίκων στο οικοτροφείο που εργαζόταν , ως πρώην έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα, αλλά και ως ανθρώπων με πλήρη δικαιώματα ανεξαρτήτως φυλής, θρησκεύματος και υγείας.

Ο Γ.Ε. εξαιτίας της στάσης του αυτής στον εργασιακό χώρο , έγινε στόχος της διοίκησης της Μ.Κ.Ο η οποία βαφτίζοντας τις διαφωνίες σε επιστημονικό και ηθικό επίπεδο σε «συγκρούσεις» και αφού πρώτα με διάφορες μεθοδεύσεις προσπάθησε να τον αναγκάσει να παραιτηθεί , στην συνέχεια τον απομάκρυνε , αρχικά από το οικοτροφείο, πηγαίνοντας τον σε άλλη μονάδα της Μ.Κ.Ο (που από την αρχή φαινόταν ότι ήταν θνησιγενής λόγω του ελλιπούς σχεδιασμού της) η οποία μετά από μερικούς μήνες έκλεισε , οπότε και τον απέλυσε επικαλούμενη έλλειψη θέσεων εργασίας !

Μάλιστα, η διοίκηση επέλεξε να ζητήσει αναβολή εκδίκασης της Έφεσης που είχε οριστεί τον Φεβρουάριο ασκώντας μία πολιτική «φθοράς» ηθικά και οικονομικά του εργαζoμένου. Πρόκειται για την ίδια Μ.Κ.Ο που εφάρμοσε την τιμωρητική και ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα πρακτική , στερώντας έξοδο ενοίκου από την στεγαστική δομή που διέμενε , λόγω του ότι χρωστούσε 2 ευρώ σε συνένοικό του . Πρακτική για την οποία ο Γ.Ε. είχε εκφράσει την έντονη διαφωνία του και η «Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχιατρικές Διαταραχές» του Υπουργείου Υγείας γνωμοδότησε ότι « ο περιορισμός της ελευθερίας ενός ανθρώπου δεν συνάδει με την αρχές της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και το πλαίσιο λειτουργίας μιας ανοιχτής δομής στην κοινότητα» .

Αντί λοιπόν η διοίκηση της Μ.Κ.Ο να θέσει ένα ερώτημα ως προς τον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας της επιμένει να αποφασίζει με εκδικητικά κίνητρα . Και πώς να μην το κάνει όταν απαρτίζεται από άτομα πρώτου βαθμού συγγένειας και όταν αυτά τα πρόσωπα στην εν λόγω Μ.Κ.Ο είναι και διοίκηση και εργαζόμενοι ταυτόχρονα, προκύπτοντας το παράδοξο ο Γ.Ε. να έχει απολυθεί από συναδέλφους του !

Όλα αυτά σε μία γενικότερη πραγματικότητα, στην οποία ετοιμάζεται να ψηφιστεί με νόμο η «Υποχρεωτική Θεραπεία» στην κοινότητα, με το επιχείρημα της έλλειψης χρημάτων για μία πραγματικά τομεοποιημένη οργάνωση στο χώρο της ψυχική υγείας, για την οποία πραγματικότητα η Μ.Κ.Ο τηρεί σιγή ιχθύος. Αντίθετα, οι φιέστες και τα νέα πάντα καινοτόμα (sic) προγράμματα, όπως τα μαθήματα ρομποτικής για παιδιά από 4 χρονών, βρίσκουν το δρόμο της χρηματοδότησης .

Η Μ.Κ.Ο «ΕΔΡΑ» ας μην ξεχνάμε,στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για την ανεπίτρεπτη και θεραπευτικά απαράδεκτη εγκατάσταση και χρήση καμερών μέσα σε στεγαστικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης για την παρακολούθηση και έλεγχο της κίνησης των κοινωνικά επανενταγμένων υποτίθεται ψυχικά πασχόντων που κατοικούσαν εκεί, για τον αγώνα των απλήρωτων 5μινητών (2013) , τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους (ΨΝΑ 2011 και Δήμο Κηφισιάς 2015).

Το πρόβλημα με τις ΜΚΟ εν προκειμένω στον ευαίσθητο χώρο της ψυχικής υγείας, δεν είναι απλώς ο οχετός των σκανδάλων για τα οποία κάποιες από αυτές κατηγορούνται και σχεδόν ποτέ δεν υφίσταται καμία νομική/ποινική συνέπεια γι’αυτά. Το πρόβλημα, το πραγματικό σκάνδαλο, είναι η ίδια η ύπαρξη των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, ως μορφής ιδιωτικοποίησης της ψυχικής υγείας και εγκαθιδρυμένης αυθαιρεσίας τόσο ως προς τις , ως επί το πλείστον , ουδόλως αποκαταστασιακές τους πρακτικές (που παραμένουν πρακτικές ιδρυματικού ελέγχου των ενοίκων , πρακτικές ενός παγιωμένου , πλέον νέο-ιδρυματισμού) όσο και ως προς το ανεξέλεγκτο του ιδιώτη εταιρειάρχη να προσλαμβάνει όποιον/α κρίνει προσαρμόσιμο/η και να απολύει όποιον/α θεωρεί απροσάρμοστο/η μη συνεργάσιμο/η και αμφισβητούντα/σα αυτές τις πρακτικές της αναπαραγωγής του ιδρύματος μέσα στην κοινότητα. Πρόσφατα είναι και τα παραδείγματα στο χώρο του προσφυγικού, όπου εργαζόμενοι απολύθηκαν ή απειλούνται με απόλυση επειδή αρνήθηκαν να κάνουν έξωση σε πρόσφυγες αναγνωρισμένους με άσυλο από τα σπίτια τους, πετώντας τους κυριολεκτικά στο δρόμο.

Απέναντι σε αυτή την ζοφερή και μίζερη πραγματικότητα είμαστε αποφασισμένοι/ες να μην χάσουμε την αγωνιστικότητα μας και την διάθεση μας για ζωή.

Καλούμε όλους και όλες την Παρασκευή 10 Μαΐου 2019 στις 21:00, στον συνεταιριστικό χώρο Locomotiva (Μπόταση 7 , πλησίον Πλ.Κάνιγγος) , σε μία εκδήλωση οικονομικής ενίσχυσης των συλλογικοτήτων που συντάσσονται με τον αγώνα του Γ.Ε. ως άλλη μία στάση σε ένα διαρκή αγώνα ώστε κάθε άνεργος, κάθε εργαζόμενος , κάθε άνθρωπος με ψυχιατρική εμπειρία, κάθε πρόσφυγας αλλά και κάθε άλλη κοινωνικά αποκλεισμένη ομάδα να έχουν καθολική πρόσβαση στα βασικά , και με διεθνείς συμβάσεις κατοχυρωμένα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στην εργασία και κατ’επέκταση στην τροφή, στη στέγη, στη μόρφωση, και την υγειονομική περίθαλψη.

Εργαζόμενοι και άνθρωποι που πλήττονται δεν είμαστε αντίπαλοι, αλλά ενωμένοι σε ένα κοινό αγώνα για μία καλύτερη ποιότητα ζωής, παρά τον αντίθετο ρόλο που μας επιφυλάσσει το σύστημα που μας περιβάλλει.

Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία, ΣΒΕΜΚΟ (Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ), ΣΒΕΨΥΚΟΙ (Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στην Ψυχική Υγεία και Κοινωνική Πρόνοια)

ΤΕΤΑΡΤΗ 1η ΜΑΗ 11:00 ΚΑΜΑΡΑ

Η 1η ΜΑΗ:
δεν είναι αργία, είναι απεργία!

Τον Μάη του 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της 8ωρης εργασίας, το οποίο κερδήθηκε ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Έκτοτε η μέρα αυτή αποτελεί ορόσημο για το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο γιατί μας θυμίζει τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά γιατί είναι μια ακόμη αφορμή για να βγούμε στον δρόμο και να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας ως εργάτες.

Μετά από τόσα χρόνια δουλεύουμε ακόμη περισσότερες από 8 ώρες, συνεχίζουμε να ζούμε σε συνθήκες επισφάλειας, με τα αφεντικά να κερδίζουν περισσότερα πλασάροντας μας υποκατώτατους μισθούς, σπαστά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, ανασφάλιστη εργασία και αιφνιδιαστικές απολύσεις.

Τι κι αν ψηφίζουν νέους νόμους όπως ο εργασιακός νόμος που μέσα στα άλλα, ακυρώνει το δικαίωμα της απεργίας και της νομικής υπόστασης των συλλογικών οργάνων των εργατών. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως η απεργία αποτελεί ένα βασικό μέσο διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Τη μέρα αυτή δε δουλεύουμε, δεν αφήνουμε τα αφεντικά να εκμεταλλευτούν την εργασιακή μας δύναμη, δείχνουμε το ποιοι είναι αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο. Σπάμε το φόβο, στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και δεν ανεχόμαστε απειλές απόλυσης για αυτόν τον λόγο.

Μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε στους χώρους δουλειάς μας, διεκδικούμε ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αύξηση μισθού, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς μας
Να βάλουμε φραγμό στους εκβιασμούς των αφεντικών
Να οργανώσουμε την ταξική αντεπίθεση

Σωματείο ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας
svepsykoi.espivblogs.net

Με Υπουργική Απόφαση (η οποία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Τεύχος Β’ 853/12.03.2019), έχουν ήδη ολοκληρωθεί (στις 31/3/2019) οι εξώσεις των προσφύγων που έχουν λάβει θετική απόφαση στο αίτημα ασύλου τους πριν τις 31/6/17 και δρομολογείται η έξωση και όσων έχουν λάβει θετική απόφαση ως 31/12/2019, στις 31/5/2019. Μέχρι τώρα ο κανονισμός λειτουργίας του προγράμματος, όπως αυτός είχε καταρτιστεί από το φορέα υλοποίηση (Ύπατης Αρμοστεία) όριζε ότι οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες οφείλουν αν φύγουν από το σπίτι στο οποίο στεγάζονται και να παύσουν να λαμβάνουν την οικονομική βοήθεια ένα μήνα μετά την ημερομηνία επίδοσης της θετικής απόφασης σχετικά με το αίτημα ασύλου τους. Η απόφαση αυτή δεν υλοποιήθηκε ποτέ ως σήμερα, ακριβώς λόγω της αποδοχής του ότι κανένα απολύτως υποστηρικτικό πλαίσιο δεν υπάρχει από το ελληνικό κράτος για τους ανθρώπους αυτούς, μετά τη φιλοξενία τους στα διαμερίσματα. Σήμερα, λοιπόν, το Υπουργείο εκδίδει την εν λόγω απόφαση με την οποία ορίζει το χρονικό διάστημα στο οποίο  κάποιος αναγνωρισμένος πρόσφυγας δικαιούται οικονομική υποστήριξη και παροχή στέγης στους 6 μήνες, τη στιγμή που για τους ανθρώπους αυτούς κανένα διάδοχο πλάνο υποστήριξης δεν υπάρχει. Μάλιστα, ανταμείβει όσους θα εγκαταλείψουν οικειοθελώς τις δομές με τρίμηνη οικονομική βοήθεια, την οποία θα χάσουν, αν αρνηθούν να αποχωρήσουν.

Φυσικά δεν εκπλήσσει το ότι το Υπουργείο μεταχειρίζεται ανθρωπιστική ρητορική για να αιτιολογήσει αυτήν την κίνηση, υποστηρίζοντας ότι έτσι ανοίγουν θέσεις για «πιο ευάλωτους» πληθυσμούς, συμπληρώνοντας πως οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες παρακινούνται με αυτόν τον  τρόπο να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία βρίσκοντας δουλειά, σπίτι κλπ. Ακόμα και αν τα παραπάνω μοιάζουν λογικά, όσοι/ες έχουν μέσω της δουλειάς τους επαφή με το συγκεκριμένο πεδίο, γνωρίζουν ότι η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Στόχος του υπουργείου είναι η περιστολή των μέχρι τώρα παροχών, μιας που η στρόφιγγα των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων άρχισε σιγά σιγά να κλείνει. Επιχορηγήσεων των οποίων το ελληνικό κράτος ή η Ύπατη Αρμοστεία υπήρξαν διαχειριστές και που τους επέτρεψαν να μισθώνει εργολάβους (βλέπε ΜΚΟ) να τους κάνουν την δουλειά, καλύπτοντας -στον όποιο βαθμό- βασικές ανάγκες (υγεία, στέγαση, εκπαίδευση, νομική υποστήριξη κλπ), πολλές φορές με απαράδεχτες εργασιακές συνθήκες για τους/τις εργαζόμενους/νες σε αυτές. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη το ελληνικό κράτος μπορούσε ήσυχο να αποσυρθεί από τις προνοιακές πολιτικές, την στιγμή που και ως έναν βαθμό διαχειριζόταν τους προσφυγικούς πληθυσμούς και ταυτόχρονα εμφανιζόταν να μοιράζει δουλειές στους ντόπιους.

Ο ευλογοφανής λόγος που επικαλείται το υπουργείο (λίγα τα κουκιά, ας τα πάρουν αυτοί με την μεγαλύτερη ανάγκη), ιδωμένος από άλλη οπτική γωνία, δεν είναι παρά ένας ωμός εκβιασμός που επιχειρεί να παρασύρει τους από τα κάτω (είτε τους πρόσφυγες, είτε εμάς ως εργαζόμενους/νες) στο να αποδεχτούν και να εσωτερικεύσουν μια λογική κανιβαλισμού και εσωτερικής διαχείρισης της φτώχιας. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι η περιβόητη «ευαλωτότητα» έχει λειτουργήσει επανειλημμένος σαν μια ρευστή συνθήκη η οποία ορίζεται κάθε φορά με βάση τις εκάστοτε ανάγκες που θα καλεστεί, αυτή η κατηγοριοποίηση, να εξυπηρετήσει, θα επιλέξουμε να σταθούμε στο γεγονός ότι οι προνοιακές παροχές (γενικότερα) δεν είναι ένα πεπερασμένο μέγεθος ώστε να απαιτείτε απλώς σε δεύτερο χρόνο μια κάποια μοιρασιά, αλλά είναι αποτέλεσμα δυναμικών ισορροπιών. Ήταν προϊόντα αγώνων και  διεκδικήσεων και η υποβάθμισή τους είναι προϊόν ήττας και οπισθοχώρησης (και αυτό ισχύει για όλες τις παροχές, ανεξαρτήτως του σε ποια «ευάλωτη ομάδα» απευθύνονται: περιορισμένο -οικονομικά και χρονικά- επίδομα ανεργίας γιατί είναι πολύ οι άνεργοι, περιορισμένο το ΚΕΑ γιατί είναι πολλοί οι άποροι κλπ). Δεν είναι έτσι, γενικά, τα κουκιά μετρημένα, αλλά μόνο αυτά που το κράτος θεωρεί ότι μας αναλογούν. Φυσικά μένει το αν εμείς θα αρκεστούμε ή όχι σε αυτά.

Με τα παραπάνω υπόψιν, ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες, ως άνθρωποι που ανήκουμε στην τάξη αυτών των οποίων η «ευαλωτότητα» αξιολογείται από το κράτος για να λάβουμε ή όχι τις εκάστοτε παροχές, αρνούμαστε να εγκλωβιστούμε στη λογική του «ποιος χρειάζεται περισσότερο ένα σπίτι» ή να συνηγορήσουμε αδιαμαρτύρητα στην όποια σχετική επιλογή, αλλά ζητάμε αυτό που θεωρούμε ότι μας αναλογεί, δηλαδή: σπίτι για όλους/ες, υγεία για όλους/ες, εκπαίδευση για όλους/ες, για όλους τους πρόσφυγες με άσυλο ή χωρίς, για όλους τους ντόπιους ή μετανάστες κλπ. Στην τελική, είναι πάνω από δεδομένη η ευθύνη της Ε.Ε. που απορρέει από την εδώ και δεκαετίας πολιτική της (η οποία φτάνει μέχρι τις στρατιωτικές επεμβάσεις ή τις ανατροπές καθεστώτων), για τις συνθήκες που καταρχήν ανάγκασαν τους ανθρώπους αυτούς να ξεριζωθούν ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο.

Αξίζει να συμπληρώσουμε ότι τα περί «ομαλής ένταξης» είναι τουλάχιστον κωμικά, μιας και είναι προφανές ότι το διάστημα έξι μηνών το οποίο έχουν στη διάθεσή τους αφού πάρουν άσυλο δεν επαρκεί π.χ. για να μάθουν επαρκώς την γλώσσα και να αποκτήσουν επαρκή εμπειρία της ελληνικής πραγματικότητας ώστε, χωρίς ένα υποστηρικτικό κοινωνικό/οικογενειακό/φιλικό περίγυρο και ταυτόχρονα επιβαρυμένοι με τις όποιες -περισσότερο ή λιγότερο τραγικές και τραυματικές- προσωπικές τους εμπειρίες, να βρουν δουλεία και να ενταχθούν επιτυχώς (ότι και αν σημαίνει αυτό)  στην ελληνική κοινωνία. Το λιγότερο που θα περίμενε κάποιος από το Υπουργείο το οποίο επικαλείται κάτι τέτοιο, θα ήταν να είχε διαμορφώσει ένα πλαίσιο που θα επέτρεπε μια τέτοια συνθήκη να γίνει, αν όχι εφικτή, τουλάχιστον έστω πιθανή. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, ούτε τα στοιχειώδη βήματα δεν έχουν γίνει από την ελληνική πολιτεία προς αυτή την κατεύθυνση. Αντί λοιπόν της «παρακίνησης για ένταξη» είναι δεδομένο ότι αυτή η πολιτική θα οδηγήσει σε περιθωριοποίηση και υποβάθμιση των όρων ζωής των συγκεκριμένων ανθρώπων.

Τα πρόσφατα γεγονότα στα Διαβατά και στον σταθμό Λαρίσης έρχονται να μας υπενθυμίσουν την «αόρατη» για πολλούς/ες από μας απελπισία που βιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, για τόσο καιρό, τόσο «δίπλα» μας, αλλά ταυτόχρονα και τόσο «μακριά» μας. Έχοντας την επίγνωση ότι είναι οι ίδιες πολιτικές, αλλά σε διαφορετική ένταση, αυτές που μας καταπιέζουν και ταυτόχρονα, γνωρίζοντας ότι είναι καθαρά θέμα τύχης το ότι εμείς, οι ντόπιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση -όμως, ποιος ξέρει άραγε το πότε αυτή η τύχη θα εξαντληθεί- δεν μας μένει παρά να ενώσουμε τις φωνές μας με όλες αυτές και αυτούς που ζητάνε τα αυτονόητα.

-ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΠΙΤΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ

-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

-ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΕΞΩΘΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΕΓΙΑ

-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

-ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:

16/4, 12.00 ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

”Kαι στον πόλεμ’ “όλα για όλα”

κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί

για τ’ αφέντη το φαΐ.”

Κ. Βάρναλης

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είμαστε αυτοί που βιώνουμε καλύτερα από όλους τι θα πει καπιταλιστική κρίση. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/-ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/-ες, με υπερωρίες και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/πολλές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/-ες ή δολοφονημένοι/-ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε να μειώνονται οι δαπάνες για την υγεία και την πρόνοια κατά 50% και οι συντάξεις αναπηρίας κατά 25%, να κόβονται επιδόματα και να μειώνονται οι αναπηρικές συντάξεις, ενώ πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν και οι μειώσεις στα επιδόματα των χρονίως πασχόντων. Μαζί με τους μισθούς μας υποβαθμίζεται και το σύνολο της ποιότητας ζωής μας σε μία κοινωνία όπου το κόστος ζωής ανεβαίνει και κάθε μας ανάγκη μετατρέπεται σε ένα ακόμα εμπόρευμα για τις -ιδιωτικοποιημένες και ακριβές- κατά κανόνα υπηρεσίες που μας “προσφέρονται”. Συνέχεια ανάγνωσης

Το πρωί του Σαββάτου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην οδό Τσιμισκή με Αριστοτέλους από το Σωματείο υπαλλήλων βιβλίου χάρτου, το Σωματείο Ψυχικής    υγείας και κοινωνικής πρόνοιας και από την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Θεσσαλονίκης. Η κίνηση αυτή έρχεται ως συνέχεια της διακλαδικής απεργίας της 1ης Νοεμβρίου και αποτελεί συνέχεια της προσπάθειάς των σωματείων μας για κοινή, οριζόντια συντονισμένη και οργανωμένη από τα κάτω δράση, σε συντονισμό με τα σωματεία της Αθήνας, τα οποία καλούσαν σε εργατική διαδήλωση στην πλατεία Κοραή.

Τις προηγούμενες μέρες πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας μας και ήρθαμε σε επαφή με πολλούς συναδέλφους που ανέδειξαν την αναγκαιότητα του αγώνα για συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΑ

Η PRAKSI(S) των απολύσεων

Στις 29 Νοεμβρίου η ΜΚΟ PRAKSIS ανακοίνωσε την αναστολή της λειτουργίας των ξενώνων φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων που μέχρι πρότινος διατηρούσε. Το διοικητικό συμβούλιο της οργάνωσης επικαλούμενο την προβληματική συνεργασία με τους κρατικούς φορείς που προκύπτει από την ασυνέπεια στη ροή των χρηματοδοτήσεων, ανακοίνωσε μέσω mail (!) στο προσωπικό την παύση της λειτουργίας των δομών της από την 1^η Ιανουαρίου, αφήνοντας εργαζόμενους/ες και ανήλικους ωφελούμενους στον αέρα!

Να επισημανθεί ότι οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες είναι απλήρωτοι από τον Αύγουστο του 2018. Δηλαδή εδώ και 4 μήνες οι εργαζόμενοι/ες δεν έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους. Συγκεκριμένα, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, οι περικοπές μισθών, η υποστελέχωση στις δομές φιλοξενίας, οι εκδικητικές απολύσεις είναι για τη ΜΚΟ PRAKSIS καθεστώς. Επιπλέον, οι διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου διάρκειας ενός μήνα σε συνδυασμό με την υπερεργασία, την πολυαπασχόληση, τη μη καταβολή υπερωριών, συνθέτουν το παζλ μιας αφόρητης κατάστασης για τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στους ξενώνες.

Η διοίκηση της PRAKSIS αναφέρει ότι δεν προβαίνει σε απολύσεις των 176 αυτών εργαζομένων αλλά σε μη ανανέωση των συμβάσεων τους. Και αναρωτιόμαστε με την σειρά μας, αν οι συνάδελφοι που δουλεύουν ένα και δυο χρόνια δεν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όταν εργάζονται με σταθερό και μόνιμο τρόπο, με συνεχές κυλιόμενο ωράριο βαρδιών, σταθερό μισθό, συνεχή εποπτεία και αξιολόγηση από την εργοδοσία ενώ η ίδια η σχέση εργοδότη-εργαζόμενου ορίζεται αυτοδίκαια ως σχέση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Συνέχεια ανάγνωσης