Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το αντικείμενο της εργασίας μας εκτός από δύσκολο είναι πολύ συχνά και ψυχοφθόρο, αφού όσοι/ες από μας εργαζόμαστε στο «πεδίο», συνεργαζόμαστε με ανθρώπους που έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες, οι οποίες επηρεάζουν τον ψυχισμό και πολλές πλευρές της ζωής τους έως και σήμερα που βρίσκονται σε ασφαλέστερα πλαίσια διαβίωσης. Εμείς, σαν επαγγελματίες και εργαζόμενοι/ες, προσπαθούμε μέσα σε δύσκολες συχνά, συνθήκες, να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στα άτομα αυτά με φροντίδα, επαγγελματισμό, κατανόηση και ενσυναίσθηση σε καθημερινή βάση, όλο το χρόνο.
Όμως όλα τα παραπάνω συνήθως συμβαίνουν υπό το καθεστώς ακραίας εργασιακής επισφάλειας. Οι υπερωρίες δεν πληρώνονταν ποτέ αλλά πάντα ανταλλάσσονταν με ρεπό, πολύ πριν αυτό καθιερωθεί ως νόμιμο με το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Στο όνομα της υποτιθέμενης «κοινωνικής προσφοράς» επιτελούνται συστηματικά σφοδρές καταπατήσεις της εργατικής νομοθεσίας (συμβάσεις ορισμένου χρόνου για εργαζόμενους/ες που δουλεύουν στο ίδιο πόστο για χρόνια, συνεχόμενες υπερωρίες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες ή ακόμη και απλήρωτη εργασία για μεγάλα χρονικά διαστήματα). Άλλοτε ως «μπλοκάκι» και υποτιθέμενοι/ες «συνεργάτες/τριες», και άλλοτε ως «εθελοντές/τριες» ή «μαθητευόμενοι/ες» με πρόσχημα την απόκτηση προϋπηρεσίας, οι εργοδότες δίνουν διάφορες «ταμπέλες» στην εργασίας μας ώστε να την καταστήσουν ακόμα πιο ευέλικτη, ακόμα πιο επισφαλή.
Μια ιδιαίτερα επισφαλή συνθήκη είναι και το “μπλοκάκι” με τους εργαζομένους/ες να βαφτίζονται –με την απροκάλυπτη, πλέον, υποστήριξη του κράτους– «ελεύθεροι επαγγελματίες» από τις οργανώσεις (πχ Μετάδραση, Praxis, Terre Des Hommes) στις οποίες εργάζονται, κάτι που σημαίνει ότι δεν δικαιούνται άδειες και δώρα, δεν λαμβάνουν προσαύξηση τα Σαββατοκύριακο και τις αργίες, δεν έχουν ασφάλιση, δεν έχουν την δυνατότητα απεργίας (γιατί δεν θεωρούνται εργαζόμενοι/ες), δεν έχουν κάλυψη για εργατικά ατυχήματα, δεν έχουν σταθερό μισθό ούτε μπορούν να προβλέψουν πόσο και πότε θα εργαστούν κάθε μήνα, με τις μη ιατρικές κατηγορίες εργαζομένων να παίρνουν χαμηλότερο μισθό επειδή επωμίζονται το κόστος του ΦΠΑ, ενώ ταυτόχρονα, δέχονται γενικά πιέσεις από τις οργανώσεις ώστε να εργάζονται πιο συχνά ή περισσότερες ώρες, αλλά και να φέρουν εις πέρας απαιτητικότερα καθήκοντα, με την πιθανότητα φυσικά, αν δεν «ανταποκριθούν» στις όποιες απαιτήσεις, να πέσουν σε δυσμένεια. Και, παρότι έστω και σ’ αυτό το καθεστώς, υπάρχει η δυνατότητα υπογραφής συμβολαίου που θα ρύθμιζε σε κάποιον βαθμό τους όρους εργασίας (πχ θα διασφάλιζε έναν μίνιμουμ μισθό) κάτι τέτοιο, για προφανείς λόγους, δεν επιλέγεται από την εργοδοσία.
Οι οργανώσεις «υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων» φαίνεται ότι σέβονται τα δικαιώματα όλων πέραν αυτών που εργάζονται σε αυτές. Το σωματείο μας από την αρχή της δράσης του έχει να αντιμετωπίσει οργανώσεις οι οποίες προσπαθούν επιμελώς να ντύσουν με τον μανδύα της «εθελοντικής προσφοράς» και του ομαδικού πνεύματος των «συνεργατ(ρι)ών» και να κρύψουν πίσω από την προβολή του “ανθρωπιστικού” ή όποιου άλλου έργου τους, την άγρια εκμετάλλευση του εργατικού τους δυναμικού. Από την πρώτη στιγμή, σταθήκαμε κριτικά σε αυτή την αφήγηση, αναδείξαμε την υποκρισία της εργοδοσίας, εναντιωθήκαμε έμπρακτα στην εργοδοτική αυθαιρεσία και δηλώσαμε πως «είμαστε εργάτ(ρι)ες και όχι συνεργάτ(ρι)ες ή εθελοντ(ρι)ες!»
Ως Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, δε μπορούμε παρά να τασσόμαστε στο κοινό μέτωπο αγώνα των δυνάμεων της εργασίας που παλεύουν για αξιοπρέπεια, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.
ΜΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)