Πριν από λίγες μέρες ενημερωθήκαμε από δημοσιεύματα στον τύπο πως η Ουρανία Μιχαλολιάκου, ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής και κόρη του αρχηγού της φασιστικής οργάνωση Μ. Μιχαλολιάκου, εργάζεται ως ψυχολόγος σε ψυχιατρική κλινική της Αθήνας. Το γεγονός αυτό μας γέννησε πολλά ερωτήματα σχετικά με την ύπαρξη ανθρώπων με ναζιστικές λογικές σε δομές που υποτίθεται πως προασπίζονται τα συμφέροντα των ψυχικά ασθενών. Πως μπορούν άραγε να συνυπάρχουν ανεπηρέαστα στους χώρους δουλειάς μας άνθρωποι που ως και σήμερα κυνηγούν μετανάστες, που προπηλακίζουν άτομα LGΒΤQ, που εκφράζουν ρητορικές μίσους για οτιδήποτε διαφορετικό, που θέλουν να καθαρίσουν ότι παρεκκλίνει από το κανονικό;
Όπως έχουμε ξαναπεί, η κυρίαρχη λογική γύρω από την ψυχική υγεία αναπαράγει την ηθική που διαχωρίζει τα άτομα σε λογικά και παράλογα, υγιή και άρρωστα, εγκαθιδρύοντας θεσμικά δίπολα που χτίζουν κανονικότητες (σχετιζόμενες με το σωματικό και ψυχικό βίωμα) προς όφελος της κοινωνικής ευταξίας και του κοινωνικού ελέγχου. Πάνω σε τέτοια ιδεολογήματα πάτησαν και οι υμνητές του φασισμού για να διαχύσουν ολοκληρωτικές πρακτικές, τους οποίους θαυμάζει η εν λόγω κυρία και επομένως δεν μπορούμε να ανεχθούμε να εργάζεται σε δομή που ασχολείται με άτομα που βιώνουν τον ψυχικό πόνο.
Προκειμένου να κατευθύνει την κοινή γνώμη σχετικά με το πρόγραμμα ευθανασίας “Τ-4”, το Υπουργείο Προπαγάνδας του Ράιχ αναφέρει την ζωή των ασθενών ως “ζωή μόνο ως βάρος”.
Δεν γίνεται να σβήσουμε από την ιστορική μνήμη άλλωστε το ότι ο Χίτλερ, το 1939 διέταξε μαζικές δολοφονίες των ατόμων με αναπηρία και των ψυχικά ασθενών με το πρόγραμμα ευθανασίας “Τ-4”. Για την υλοποίηση του προγράμματος αρχικά οι Ναζί έδιναν την εντολή στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να παραμελούν τους ασθενείς και στην συνέχεια τους μετέφεραν σε κέντρα εξόντωσης όπου τους δολοφονούσαν σε θαλάμους αερίων. Στόχος των προγραμμάτων αυτών ήταν να απαλλάξουν την κοινωνία από όσους δεν μπορούσαν να εργαστούν, από χιλιάδες ανθρώπους που αποτελούσαν “άχρηστες κοινωνικές ομάδες”.
Ο αγώνας που δίνουμε για την προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένος με τους αγώνες των ατόμων που χρησιμοποιούν τις δομές στις οποίες εργαζόμαστε. Την στιγμή όπου για να βρούμε μια δουλειά πρέπει να γεμίσουμε το βιογραφικό μας με απλήρωτη εθελοντική εργασία, τη στιγμή όπου οι μισθοί μας συνεχώς συρρικνώνονται, που η μαύρη εργασία συνεχώς αυξάνει και δουλεύουμε χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, εντασσόμαστε σε κοινούς αγώνες με τους χρήστες των δομών που εργαζόμαστε. Σε αγώνες για τη διασφάλιση της αξιοπρέπειάς τους, τη διάρρηξη του κοινωνικού στιγματισμού και τη διεκδίκηση του δικαιώματος διαχείρισης της εμπειρίας τους από τους/τις ίδιους/ίδιες.
Στο κάθε πλαίσιο εργασίας εντασσόμαστε με τη πληθώρα κοινωνικών ταυτοτήτων που φέρουμε και όχι απλά με μια επαγγελματική ταμπέλα. Είμαστε λεσβίες, μετανάστριες, εργάτριες, μητέρες, αγωνίστριες και θεωρούμε ότι η αλληλεγγύη είναι το μέσο για την ανάπτυξη σχέσεων που στηρίζονται στη συνδιαμόρφωση, στην ισότητα και στη συλλογική δόμηση και δράση. Προτάσσουμε υποστηρικτικές δομές που ενσωματώνουν έμπρακτα έννοιες, όπως η αλληλεγγύη, η αυτοβοήθεια, η αυτονομία και η αυτενέργεια, μακρυά από λογικές που προάγουν τον εγκλεισμό, τον ολοκληρωτισμό και την ιδρυματοποίηση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑ-ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ
ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ
ΕΞΩ ΟΙ ΝΑΖΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ