Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας συμμετέχει στην Γενική Απεργία της 21ης Σεπτεμβρίου 2023 και καλεί όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου μας να απεργήσουν.

Σήμερα, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες βρισκόμαστε μπροστά σε μια έντονη επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα μας. Μετά την προκλητική ψήφιση του εκτρωματικού νομοσχέδιου του Χατζηδάκη, που ήρθε να νομιμοποιήσει με κρατική βούλα τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών (κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων, καθιέρωση των απλήρωτων υπερωριών -θα δίνονται ως άδεια-, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε επιπλέον κλάδους, κλπ) και παράλληλα την ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία και την ίδια την ύπαρξη των εργατικών σωματείων και των συλλογικών μας οργάνων, έρχεται να συμπληρωθεί αυτό το έργο με το καινούριο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη βουλή.

Σαν να μην έφτανε η μέχρι τώρα καταπάτηση των εργατικών κεκτημένων, ο Άδωνης Γεωργιάδης μετά την κατάργηση του 5θημέρου, επεκτείνει την τακτική λειτουργία των επιχειρήσεων και τις Κυριακές μειώνοντας την αποζημίωση του Σαββάτου από 60% σε 40% και της Κυριακής από 75% στο 40%. Επιπλέον, με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη προβλεπόταν έστω τυπικά ο ίδιος ο εργαζόμενος να διευθετήσει τον χρόνο εργασίας του σχετικά με το 10ώρο εργασίας. Με το καινούριο νομοσχέδιο ο εργοδότης είναι αυτός που κανονίζει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας του εργαζομένου. Πλέον θα επιτρέπεται 13ωρη εργασία την ημέρα, 78 ώρες εβδομαδιαίως, η κατάργηση του διαλείμματος, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε καινούργιους κλάδους, και ως αποτέλεσμα της περαιτέρω ελαστικοποίησης της εργασίας καταργείται και μια σειρά επιδομάτων. Επίσης, προχωρά στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης καθώς «προβλέπονται ποινικές και χρηματικές κυρώσεις στην περίπτωση παρεμπόδισης εργαζομένων, οι οποίοι δεν συμμετέχουν σε απεργία, να προσέλθουν, να παρέχουν ή να αποχωρήσουν από την εργασία» (άρθρο 31).

Όλα αυτά την ώρα που μετράμε ακόμα τα θύματα των καταστροφικών πυρκαγιών και των πλημμυρών. Την ώρα που δεν γνωρίζουμε ακόμα το μέγεθος των καταστροφών, αποτέλεσμα των αυθαίρετων και εγκληματικών πολιτικών τους, μας δείχνουν για άλλη μια φορά ότι οι προθέσεις του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρες ως προς το πόσο αναλώσιμες είναι οι ζωές μας, με την αδιαφορία για ασφάλεια στον βωμό του κέρδους.

Εδώ και πάνω από ένα χρόνο οι αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, σε συνδυασμό με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, έχουν οδηγήσει ήδη σε ένα μεγάλο κύμα φτωχοποίησης και σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Η καταστροφή της ζωικής και αγροτικής παραγωγής στη Θεσσαλία μας προϊδεάζει για έναν χειμώνα ακόμα πιο σκληρό, με μεγαλύτερη ακρίβεια, εντατικοποίηση πλειστηριασμών και φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας του λαού. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες αντί να αμείβονται για την εργασία τους, θα πρέπει να εργάζονται νυχθημερόν σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας για τα βασικά.

Η επίθεση όμως δεν θα μείνει χωρίς απάντηση από εμάς. Ξέρουμε, ότι μπορούμε να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, στη δική μας οργάνωση, κόντρα τόσο στα αφεντικά, όσο και στα τσιράκια τους. Θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

09:00 ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | ΛΕΟΝΤΟΣ ΣΟΦΟΥ ΜΕ ΕΓΝΑΤΙΑ (στα κεντρικά γραφεία της ΜΚΟ Άρσις)

10:00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | ΚΑΜΑΡΑ

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)

Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στη ΜΚΟ Άρσις

Στο ίδιο έργο και πάλι θεατές βρίσκονται οι εργαζόμενοι/ες σε ΜΚΟ που εντάσσονται στο πρόγραμμα που αφορά εποπτευόμενα διαμερίσματα και δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων και το οποίο χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Για πολλοστή φορά, η καθυστέρηση της εκταμίευσης της χρηματοδότησης οδηγεί στην καθυστέρηση στην καταβολή της μισθοδοσίας. Την συνθήκη αυτήν βιώνουν οι εργαζόμενοι/ες σε τακτική βάση τα τελευταία χρόνια, με το χρονικά διαστήματα που μένουν απλήρωτοι/ες να κυμαίνεται από έναν ή δύο μήνες μέχρι εφτά ή οχτώ, χωρίς κανένας αρμόδιος να μπορεί -ή να ενδιαφέρεται- να τους ενημερώσει εν το μεταξύ έστω για το πότε, τελικά, θα αποπληρωθούν. Οι εργαζόμενοι της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ που εντάσσονται στο εν λόγω πρόγραμμα («ΜΕΤΟΙΚΟΣ») ενημερώθηκαν αρχές Μαΐου (!) ότι δεν θα πληρωθούν για τον Απρίλιο, αλλά και ότι δεν μπορεί να γίνει καμία πρόβλεψη για το πότε θα ξαναπληρωθούν… γενικά!

Είναι προφανές ότι αυτή η συνθήκη είναι το λιγότερο εξοντωτική, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά, για τους/τις εργαζόμενους/ες και τις οικογένειές τους, μιας και δεν τους επιτρέπει να κάνουν ούτε τον βασικό προγραμματισμό για την κάλυψη ακόμα και των στοιχειωδών αναγκών τους, και πόσο μάλλον σε ένα περιβάλλον όπου το κόστος ζωής μας έχει αυξηθεί κατακόρυφα ενώ καθημερινά αντιμετωπίζουμε επιπλέον αυξήσεις τιμών σε βασικά αγαθά (κάτι που, όπως είναι λογικό, εξαναγκάζει κάθε φορά πολλούς/ες σε παραίτηση).

Όπως πάντα, οι διοικήσεις των ΜΚΟ προσπαθούν να πετάξουν το μπαλάκι στο Υπουργείο. Παρότι οι ευθύνες του Υπουργείου είναι δεδομένες, αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι οι διοικήσεις των ΜΚΟ είναι άμοιρες ευθυνών. Αντιθέτως, ο μόνος υπόχρεος έναντι των εργαζομένων είναι ο εργοδότης, ο οποίος και οφείλει να καταβάλλει έγκαιρα τη μισθοδοσία τους, ανεξαρτήτως της ροής χρηματοδότησης. Το πώς θα ρυθμιστεί κάτι τέτοιο είναι ζήτημα της εργοδοσίας και όχι του εργαζόμενου, ο οποίος παρέχει κανονικά την εργασία του και δικαιούται να αμείβεται κανονικά. Προφανώς σε αυτήν την περίπτωση το ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα δεν είναι ευθύνη των απλήρωτων εργαζομένων, αλλά της διοίκησης που έχει αναλάβει την υλοποίηση του εκάστοτε έργου. Οι εργαζόμενοι/ες έχουν υπογράψει σύμβαση εργασίας με την εκάστοτε ΜΚΟ. Εκείνη είναι ο εργοδότης τους, σε εκείνη παρέχουν την εργασία τους, από εκείνη, λοιπόν, απαιτούν να είναι τυπική στις υποχρεώσεις της απέναντί τους, όπως άλλωστε υπήρξανε και οι ίδιοι απέναντί της.

Σαν να μην έφταναν όμως οι αδιανόητες καθυστερήσεις πληρωμών, την περασμένη χρονιά οι εργαζόμενοι/ες στις δομές φιλοξενίας ήρθανε αντιμέτωποι/ες και με περικοπές προσωπικού λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης. Οι διοικήσεις των ΜΚΟ σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, είχαν συμφωνήσει από το 2018 με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η χρηματοδότηση των δομών να γίνεται με «μοναδιαίο κόστος». Για να το πούμε απλά, οι ΜΚΟ πληρώνονται με το κεφάλι και η βιωσιμότητα ή μη των δομών εξαρτάται από το αν θα πιάνουν σε εξαμηνιαία ή ετήσια βάση τους στόχους πληρότητας των δομών. Ακριβώς όπως σε μια οποιαδήποτε εταιρεία, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, το εμπόρευμα είναι οι ανήλικοι πρόσφυγες. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ που δε διστάζει να προβαίνει σε μαζικά pushbacks ακόμη και ανήλικων προσφύγων, έχει ως αποτέλεσμα να μην πιάνονται οι επιχειρηματικοί στόχοι των ΜΚΟ.

Είναι εδώ και χρόνια γνωστές σε όλους οι εργασιακές συνθήκες που επικρατούν γενικά στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις: απλήρωτες υπερωρίες, «μπλοκάκι» αντί για ασφάλιση, αναγκαστικός «εθελοντισμός», 3μηνες συμβάσεις και ηθικοί εκβιασμοί στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης «φιλανθρωπίας». Στο όνομα της υποτιθέμενης «κοινωνικής προσφοράς» επιτελούνται συστηματικά σφοδρές καταπατήσεις της εργατικής νομοθεσίας (συνεχόμενες υπερωρίες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες ή ακόμη και απλήρωτη εργασία για μεγάλα χρονικά διαστήματα), που κρύβονται πίσω από την ταμπέλα του εθελοντισμού. Εκμεταλλευόμενα την ηθική δέσμευση των εργαζομένων απέναντι στους εξυπηρετούμενους, τα αφεντικά πατούν ακριβώς πάνω σε αυτή τη σχέση και χρησιμοποιούν τον εκάστοτε εξυπηρετούμενο ως μέσο πίεσης για να αποτρέψουν τον οποιοδήποτε διεκδικητικό αγώνα. Οι οργανώσεις «υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων» φαίνεται ότι σέβονται τα δικαιώματα όλων πέρα από αυτούς που δουλεύουν σε αυτές. Όλα αυτά ολοκληρώνονται με εκδικητικές απολύσεις και συνδικαλιστικές διώξεις που πετάνε εργαζόμενους/ες στη φτώχεια και την ανέχεια σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός έχει σπάσει κάθε ρεκόρ και το κόστος ζωής αυξάνεται αλματωδώς.

Ως Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, δε μπορούμε παρά να δηλώσουμε την αμέριστη και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη μας στους απλήρωτους εργαζόμενους των ΜΚΟ που εργάζονται σε δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων και σε εποπτευόμενα διαμερίσματα και δηλώνουμε ότι θα τους στηρίξουμε στις διεκδικήσεις τους με κάθε τρόπο, όπως έχουμε κάνει και όλες τις προηγούμενες φορές που χρειάστηκε, άλλοτε με παρεμβάσεις σε γραφεία διοίκησης και άλλοτε με στάσεις εργασίας και απεργίες. Άλλωστε, δεν έχει περάσει καν ένας χρόνος από την επίσχεση εργασίας στην οποία προχώρησαν -για πολλοστή φορά- αρκετές δεκάδες εργαζόμενοι/ες του προγράμματος «ΜΕΤΟΙΚΟΣ» της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ, διεκδικώντας τότε, για ακόμα μια φορά, την ομαλοποίηση των πληρωμών και την καταβολή των δεδουλευμένων τους.

Τασσόμαστε, λοιπόν, σε κοινό μέτωπο αγώνα για την αξιοπρέπεια όλων μας, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών. Με όπλο μας την αλληλεγγύη οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΠΟΠΤΕΥΟΜΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ & ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ & ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6976044591
E-mail επικοινωνίας: psyxoswmateio@riseup.net

«Παράξενη Πρωτομαγιά, μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια»

(Γκάτσος Ν.)

Κοντεύει σχεδόν ενάμισης αιώνας από τη στιγμή της εργατικής διεκδίκησης στο Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Το 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα εργατικά τους δικαιώματα τα οποία κερδήθηκαν ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Εκείνη η στιγμή χαράχθηκε στη μνήμη όλων των εργαζομένων παγκοσμίως ως μέρα τιμής και αγώνα.

Σήμερα οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες βρισκόμαστε μπροστά σε μια έντονη επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα μας. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/-ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/-ες, με υπερωρίες και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/πολλές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/-ες ή δολοφονημένοι/-ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.

Σε συνθήκες υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση, ενώ αδιαφόρησε προκλητικά για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, εξίσου προκλητικά, έφερε προς ψήφιση τον Ιούνιο του ‘21 ένα νομοσχέδιο που μοναδικό στόχο είχε να αυξήσει το κέρδος των αφεντικών και να τσακίσει τα όποια εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα είχαν επιβιώσει από την επέλαση των μνημονίων την προηγούμενη δεκαετία. Το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη ήρθε να νομιμοποιήσει με κρατική βούλα τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών (κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων, καθιέρωση των απλήρωτων υπερωριών -θα δίνονται ως άδεια-, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε επιπλέον κλάδους κλπ) ενώ παράλληλα επιχείρησε μια ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία και την ίδια την ύπαρξη των εργατικών σωματεία και των συλλογικών μας οργάνων.

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, εδώ και πάνω από έναν χρόνο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τρομερό κύμα ανατιμήσεων σε όλα τα βασικά αγαθά (ρεύμα, βενζίνη, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, τρόφιμα κλπ) που σε συνδυασμό με την εκτόξευση των ενοικίων και τους ήδη πετσοκομμένους μισθούς, αλλά και την άνοδο της ανεργίας, έρχονται να δημιουργήσουν μια συνθήκη ασφυκτική, θέτοντας πραγματικό ζήτημα επιβίωσης για πάρα πολλούς και πολλές από εμάς.

Το πρόσφατο κρατικό έγκλημα στα Τέμπη κατέδειξε με ωμό και αναμφισβήτητο τρόπο το πόσο αναλώσιμες είναι πλέον οι ζωές μας για τον κρατικό μηχανισμό και τις εταιρίες, το πόσο ασήμαντη είναι πλέον η ασφάλειά μας μπροστά στα κέρδη τους. Και ενώ ακόμα μετρούσαμε τα θύματα αυτής της τραγωδίας, η κυβέρνηση έφερε νέα νομοσχέδια που αφορούσαν ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, ένα για το νερό και ένα άλλο για την Ογκολογική Μονάδα Παίδων, και όλα αυτά ενώ η υποβάθμιση και κατάρρευση του ΕΣΥ συνεχίζεται σταθερά. Τόσο στους σιδηρόδρομους και τα νοσοκομεία, όσο και γενικά, τα σωματεία είναι αυτά που αναδεικνύουν τα προβλήματα, είναι οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι που γνωρίζουν από μέσα τις παθογένειες και προειδοποιούν και φωνάζουν μήπως και προλάβουν.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση, που συνεπάγεται τόσο την περαιτέρω υποτίμηση της αξίας της εργασιακής μας δύναμης όσο και την συνολική υποβάθμιση των όρων ζωής μας, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από εμάς. Θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες και δημόσια δωρεάν παιδεία, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Μέσα από τα σωματεία μας μπορούμε να παρέμβουμε στα σχέδια τους και να τα ανατρέψουμε, με συμμετοχή, μαζικότητα και απεργίες.

Ως Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, δε μπορούμε παρά να τασσόμαστε, λοιπόν, στο κοινό μέτωπο αγώνα των δυνάμεων της εργασίας που παλεύουν για αξιοπρέπεια, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΚΤΑΩΡΟ, ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ & ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ & ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ:

Δευτέρα  1^η Μάη, 10.00, ΚΑΜΑΡΑ

(Θα ακολουθήσει απεργιακό φαγοπότι στα γραφεία των σωματείων βάσης – Μακρυγιάννη 7)

Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6976044591
E-mail επικοινωνίας: psyxoswmateio@riseup.net

Απεργιακή συγκέντρωση για το έγκλημα των Τεμπών

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ/ΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ

Δυστυχώς δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ «θυμήθηκε» τελικά να καλέσει σε γενική απεργία την Πέμπτη 16/3, μια εβδομάδα και μια μέρα (!) δηλαδή μετά των –ιστορικών διαστάσεων– απεργιακών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων της 8ης Μάρτη. Είναι γνωστή και καταδεδειγμένη τόσο η πάγια ανικανότητά της να σταθεί στο εκάστοτε ύψος των περιστάσεων όσο και η σταθερά απο-συσπειρωτική και εκτονωτική λειτουργία της. Όμως είναι στα δικά μας χέρια, στα χέρια των εργαζομένων, να μετατρέψουμε αυτή την –για τα μάτια του κόσμου– κίνηση, σε μια πραγματική και δυναμική απεργιακή κινητοποίηση.

Η 8η Μάρτη και η μαζικότητα των κινητοποιήσεων έδειξε τον δρόμο. Και ο δρόμος είναι ένας, ο δρόμος  του αγώνα. Οι κινητοποιήσεις, η οργάνωση στα σωματεία, οι απεργίες και η διεκδίκηση στην πράξη οι μόνες απαντήσεις στην καταπίεση, την κοινωνική ανισότητα, τη φτωχοποίηση, τον θάνατο, το έγκλημα.

Ο κρατικός μηχανισμός και το κεφάλαιο καθημερινά καταπατούν τα εργασιακά μας δικαιώματα, με τα εργατικά «ατυχήματα», τη μείωση των μισθών, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη μείωση στο ελάχιστο της ποιότητας της ζωής μας, τον θάνατο μεταναστριών/ων στα σύνορα και με το έγκλημα στα Τέμπη που αποδεικνύεται ότι οι ζωές μας στον καπιταλισμό δεν μετράνε. Σε αυτό το σύστημα διαφθοράς και εκμετάλλευσης, σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας μας προς κερδοφορία του κεφαλαίου, δεν χωρούν πια η υποταγή και η συμμόρφωση.

Σε μία χώρα που ο κρατικός μηχανισμός, τα μέσα καταστολής του, τα ΜΜΕ και το κεφάλαιο καθημερινά ξεπουλούν την υγεία, την παιδεία, τις τέχνες και τελικά την ίδια την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας δεν γίνεται πια να μένουμε αμέτοχοι και αμέτοχες. Το πρόταγμα της εποχής μας σε παγκόσμιο επίπεδο αφορά τη διεκδίκηση και τον αγώνα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, με τους πολέμους, τις φυσικές καταστροφές και τα κρατικά εγκλήματα να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ακόμη και για το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή και όχι μόνο για τους όρους αυτής.

Τον τελευταίο χρόνο, οι αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, σε συνδυασμό με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, έχουν οδηγήσει σε ένα μεγαλύτερο κύμα φτωχοποίησης και σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Η καταπάτηση των εργατικών κεκτημένων και η νομιμοποίηση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών, έχουν φέρει αντιμέτωπα τα εργαζόμενα άτομα με μετατροπές των συμβάσεων σε μερικής απασχόλησης, σε καθυστερήσεις στις πληρωμές, σε υπερωρίες με εκφοβισμούς και απολύσεις. Με τα αντεργατικά νομοσχέδια που έχουν περάσει και μετά από μία πολύχρονη κρίση και μία πανδημία που ακόμη οι συνέπειες της είναι εμφανείς, με το δημόσιο σύστημα υγείας υπό κατάρρευση και τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας μας είναι σαφές ότι μόνος σκοπός τους η εξαθλίωση μας και η εξυπηρέτηση του κεφαλαίου.

Οι κρατικές αυθαιρεσίες και το έγκλημα στα Τέμπη δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητα, οι εγκληματικές ευθύνες αυτής, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν μπορούν να αποσιωπηθούν. Όσο και αν επιμένουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις και να αποδώσουν ατομικές ευθύνες, όπως πάντοτε κάνει το κράτος και οι συνεργάτες του, το κυρίαρχο αφήγημα στον δημόσιο διάλογο περί ατομικών ευθυνών δεν θα περάσει. Η ανοχή της κατηγορίας στο πρόσωπο των εργαζομένων και των πολιτών, όπως και στην περίοδο της πανδημίας, θέλει απάντηση.

Την ώρα που μετράμε ακόμη τα θύματα της κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη που οι προθέσεις του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρες ως προς το πόσο αναλώσιμες είναι οι ζωές μας, με την αδιαφορία για ασφάλεια στον βωμό του κέρδους, η κυβέρνηση φέρνει νέα νομοσχέδια που αφορούν ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, ένα για το νερό και ένα άλλο για την Ογκολογική Μονάδα Παίδων. Οι πολιτικές εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποιήσεων των πάντων, όπως και των σιδηροδρόμων, οδήγησαν και οδηγούν στο να πληρώνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες την ίδια τη ζωή τους λόγω των ανύπαρκτων μέτρων ασφάλειας. Τα σωματεία είναι αυτά που αναδεικνύουν τα προβλήματα, είναι οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι που γνωρίζουν από μέσα τις παθογένειες και προειδοποιούν και φωνάζουν μήπως και προλάβουν. Μέσα από τα σωματεία μας μπορούμε να παρέμβουμε στα σχέδια τους και να τα ανατρέψουμε, με συμμετοχή, μαζικότητα και απεργίες.

Η επίθεσή τους δεν θα μείνει χωρίς απάντηση από εμάς. Ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, στη δικιά μας οργάνωση, κόντρα τόσο στα αφεντικά, όσο και στα τσιράκια τους. Θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ασφάλεια, ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Ενώ αυτοί μιλούν για κέρδη και εκλογές εμείς θα μιλήσουμε για ανθρώπινες ζωές.

Παλεύουμε για ασφαλή, δημόσια και φθηνά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ενάντια στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που θεωρεί τις ζωές μας κοστοβόρες.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ, 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023, ΣΤΙΣ 10:30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ.

(Θα ακολουθήσει απεργιακό φαγοπότι στα γραφεία των σωματείων βάσης – Μακρυγιάννη 7)

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας & Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

 ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ/ΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ

Η 8η Μάρτη είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το εργατικό κίνημα και τους αγώνες των εργατριών για τη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων τους, την ισοτιμία και τις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Το πρόταγμα της εποχής μας σε παγκόσμιο επίπεδο αφορά τη διεκδίκηση και τον αγώνα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, με τις φυσικές καταστροφές και τα κρατικά εγκλήματα (σεισμός σε Τουρκία, Τέμπη στην Ελλάδα) να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ακόμη και για το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή και όχι μόνο για τους όρους αυτής. Ο κρατικός μηχανισμός, τα μέσα καταστολής του, τα ΜΜΕ και το κεφάλαιο καθημερινά ξεπουλούν τις τέχνες, την υγεία, την παιδεία, τελικά την ίδια την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας.

Τον τελευταίο χρόνο, οι αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, σε συνδυασμό με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, έχουν οδηγήσει σε ένα μεγαλύτερο κύμα φτωχοποίησης και σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες μετά από μία πολύχρονη κρίση και μία πανδημία που ακόμη οι συνέπειες της είναι εμφανείς, με το δημόσιο σύστημα υγείας υπό κατάρρευση και τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας μας από αυτό.

Η κρίση αυτή που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο χρόνο παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως αποτέλεσμα του πολέμου μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, αλλά στην ουσία προετοίμασε το έδαφος για την περαιτέρω κερδοφορία του κεφαλαίου, εξαθλιώνοντας μας όλο και περισσότερο σε συνέχεια πολιτικών χρόνων προς εξυπηρέτηση του κεφαλαίου.

Αυτά σε  συνδυασμό με τη ραγδαία επιδείνωση των όρων εργασίας, την οποία επικύρωσε το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, ένα νομοσχέδιο το οποίο είχε ως μοναδικό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών, την καταπάτηση των εργατικών κεκτημένων και τη νομιμοποίηση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών, έχουν φέρει αντιμέτωπα τα εργαζόμενα άτομα με μετατροπές των συμβάσεων σε part-time, σε καθυστερήσεις στις πληρωμές, σε απλήρωτες υπερωρίες, με εκφοβισμούς και απολύσεις.

Σε μια χώρα που τα περιστατικά έμφυλης βίας είναι σχεδόν καθημερινά, με καταγγελίες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και πολλές να αφορούν τους εργασιακούς χώρους, όπως ζήσαμε πρόσφατα με το κίνημα «me too», γίνεται κατανοητό ότι οι σχέσεις εξουσίας στους χώρους εργασίας δημιουργούν επισφάλεια σε όλα τα επίπεδα.

Την ώρα που μετράμε ακόμη τα θύματα της κρατικής δολοφονίας  στα Τέμπη που οι προθέσεις του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρες ως προς το πόσο αναλώσιμες είναι οι ζωές μας, με την αδιαφορία για ασφάλεια στον βωμό του κέρδους, η κυβέρνηση φέρνει δύο ακόμη νομοσχέδια που αφορούν ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, ένα για το νερό και ένα άλλο για την Ογκολογική Μονάδα Παίδων.

Η επίθεσή τους όμως δεν θα μείνει χωρίς απάντηση από εμάς. Ξέρουμε, ότι μπορούμε να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, στη δικιά μας οργάνωση, κόντρα τόσο στα αφεντικά, όσο και στα τσιράκια τους. Θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Στηρίζουμε τον αγώνα του Σωματείου Εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ., τα Σωματεία του Πολιτισμού και των Εκπαιδευτικών.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 ΣΤΙΣ 10:30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ.

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας & Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)